In september vorig jaar begon ik diep in m’n stamboom te graven. Directe aanleiding was de voorbereiding op een familieopstelling. Wat weet je over je voorouders? Niet zo veel dacht ik. Vooral niet over de moeder van m’n vader. Mijn oma was al overleden toen ik werd geboren.
Uit verhalen was blijven hangen dat ze al jong voor haar zussen en broer moest zorgen. Ze was haar vader verloren en ze hadden het thuis niet breed. En haar moeder dan? Die had ‘iets’ psychisch. Aha. Door de familie loopt een spoor van angstgevoeligheid.
Op een ander moment zei mijn vader dat zijn moeder wees was. Waar was mijn overgrootmoeder? Wat is er met haar leven gebeurd? Een mysterie om te ontrafelen. Al snel ontdekte ik dat ze in Vught was overleden. Vervolgens rolde ik van het ene historische archief in het andere.
Begin 1900 is ze een aantal jaren opgenomen geweest in Huize Voorburg in Vught. Dertien jaar later is ze daar waarschijnlijk ook aan haar einde gekomen. Wat heeft zich in de tussentijd afgespeeld? Waar heeft ze toen gewoond? Over dat gat in tijd is niets bekend. Nog niet.
Afgelopen dinsdag belandde ik onverwacht op Zorgpark Voorburg. Ik volg een prachtige wandelroute: Wandelende gedachten. In gedachten wandel ik in de voetsporen van mijn overgrootmoeder. Je raakt pas vergeten als je niet herinnerd wordt.
De meeste opschriften zijn onleesbaar geworden.