Een buurman van verderop loopt iedere dag zijn vaste rondje. Hoewel hij al 94 is, heeft hij er nog aardig de gang in. Een wandelstok geeft hem wat houvast. Af en toe maken we een praatje. Of komt hij even binnen voor een kop koffie. Vandaag zijn we officieel bij hem thuis uitgenodigd. Nadat er een week daarvoor met agenda’s erbij een afspraak is gepland. Want ja, ook een oude man heeft een rijk gevuld leven.
Bij binnenkomst valt meteen de warmte op. Letterlijk en figuurlijk. Een sfeervolle woonkamer, donkere meubels, veel tastbare herinneringen uit Indonesië waar hij een aantal jaren heeft gewoond, kaars aan op de salontafel en de verwarming op 22. De hulp die al 30 jaar bij hem komt, schenkt koffie en serveert cake.
Ongevraagd begint hij zijn levensverhaal te vertellen. Onder andere dat hij de zoon is van een visser uit Scheveningen en dat hij zijn vrouw heeft ontmoet op de MS Oranje. Vlak vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.
Als ik vraag of hij wel eens herinneringen opschrijft, pakt hij een bruin leren mapje uit de kast. Daarin bewaart hij de eerste brief aan zijn, toen nog toekomstige en inmiddels lang overleden, vrouw. Met luide stem leest hij voor hoeveel indruk ze op hem heeft gemaakt. Het is een pure liefdesverklaring. Gelukkig blijkt het wederzijds. Liefde raakt nooit verloren.