Deze week ben ik begonnen in het boek ‘Verhalen uit het kinderziekenhuis’. Geschreven door Mariëtte Middelbeek, ter gelegenheid van het 125-jarig bestaan van het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Artsen, verpleegkundigen en andere medewerkers vertellen over wat ze dagelijks meemaken. De verhalen komen recht uit het hart en kruipen zo onder mijn huid.
Precies dit gevoel ervaar ik zelf ook bij een verhalenproject in het UMC Utrecht, waarmee ik dit voorjaar ben gestart. Hoe beleven patiënten de zorg? Wat gaat goed en wat kan beter? De verhalen bieden een rijke bron aan informatie. Waarvan het ziekenhuis kan leren om de zorg te verbeteren. Maar ook bedoeld om medewerkers en patiënten te inspireren.
Openhartig vertrouwen de patiënten me hun verhaal toe. Door hen uit te nodigen in plaats van mijn vragenlijst af te lopen. Door stil te durven zijn in plaats van dóór te vragen. Door met een open mind te luisteren in plaats van samen te vatten. Door echt in gesprek te gaan in plaats van te interviewen. Niet altijd gemakkelijk, wel een uitdaging. Hierdoor kan ik na afloop zeggen: “Bedankt voor je mooie verhaal.” In plaats van dat ik er iets moois van ga maken. Het verhaal is er immers al. De kunst is het ‘van binnen naar buiten’ te laten stromen.
Een medewerker van het UMC Utrecht twittert: “Je moet ze eigenlijk allemaal lezen. Die mooie en indringende patiëntverhalen @UMCUtrecht #leerzaam #respect.”
http://www.umcutrecht.nl/nl/Ziekenhuis/Ervaringen-van-patienten/Patientverhalen
(met dank aan Antonie, Godelivia, Ineke, Joyce, Loes, Paul, Sabine, Sandra, Sigrid, Tino, Ernst Jan, Eline, Yvonne, Saskia en Auke, Bertie, Carlien, Hans en Marli, Evi, Rob, Remmert, Enrico, Tamara, Gerard, Ineke, Samir en z’n vader)