Freediving

Een maand geleden schreef ik over mijn wekelijkse zwemuurtje op vrijdagochtend. Meestal zwem ik op een redelijk vroeg tijdstip naast een aantal andere dames. Tot mijn verbazing tref ik vanochtend twee heren in wetsuits bij de zwemtrap aan. Wat ze daar precies doen is me niet duidelijk, maar het zijn in ieder geval geen baantjes die ze trekken.

De een ligt afwisselend op z’n rug of op z’n buik in het water, terwijl de ander ter ondersteuning  naast hem staat. Wanneer ze op hun buik drijven, blijven ze langdurig met hun hoofd onder water. Is dit een soort duiktraining? Het maakt me nieuwsgierig. Stiekem kijk ik onder water. Ik zie ze om de beurt in een totaal verstilde toestand zweven. Vooral niet storen zegt mijn gevoel.

Later krijg ik toch de kans om contact te maken. Het blijkt om de voorbereiding op een wedstrijd freediving te gaan. Een freediver duikt zonder zuurstoffles. Door rust en complete ontspanning te zoeken tracht hij één te worden met het water. Navraag leert dat de ene man net 5.46 minuten onder water bleef en de andere zelfs acht. Een ‘normaal’ mens haalt hooguit één minuut. Om vanuit de diepte weer boven te komen, en dat moet zeer beheerst gebeuren, doen ze ook veel aan zwemtraining. De meest ervaren van de twee zwemt acht baantjes van 25 meter, ofwel 200 meter, op één ademteug. Ze duiken meestal tot een diepte van 25 à 30 meter. Het wereldrecord ligt op 200 meter.

Het gaat deze heren beslist niet om het mooie uitzicht, want in de Nederlandse wateren is het beneden de vijf meter al aardedonker. Uiteindelijk doel van freediving is om lang, veilig en comfortabel op diepte te verblijven.  Een freediver wordt ook wel Homo Delphinus genoemd. Vrij bewegend als een dolfijn. Ik merk op dat het me aan meditatie doet denken wanneer ze zo lang onder water drijven. Waarop de meest spraakzame zegt: “Het is gewoon yoga voor stoere mannen.”