Begin dit jaar ben ik samen met illustrator Brigida Almeida een nieuw initiatief gestart: Huis vol herinnering. Voor tastbare verhalen rond pril leven.
Onderstaand beeldgedicht is ontstaan n.a.v. een recente wetswijziging. Sinds kort kunnen ouders hun levenloos geboren kind bij de gemeente laten registreren.
Ik ben er een van velen
die levenloos is geboren.
Mijn hart klopt in de buik.
Soms een paar weken,
soms wel negen maanden.
Ik verheug me zo
op de eerste ademteug
en een werelds avontuur.
Mijn prille leven eindigt
voordat het kan beginnen.
Niemand weet waarom.
Iedereen is verdrietig.
Soms heb ik een naam,
soms ben ik gewoon Uk.
Maar officieel besta ik niet.
Ik leef in de herinnering
van mijn vader en moeder,
broers, zussen, grootouders.
Zij zullen me niet vergeten.
Toch ontbreekt geschiedenis.
Gelukkig wijzigt de wet.
Ik word eindelijk erkend.
Met naam en achternaam,
geboortedatum en -plaats.
Hiep hiep hoera ik besta!
Reageren op Eindelijk erkend?
Stuur dan een berichtje naar monique@krachtverhalen.nl