Het is een warme middag op het strand van Platanias in Griekenland. Met twee vriendinnen geniet ik van zon en zee. Nel vraagt of ik haar rug met zonnebrand wil insmeren. Ik doe mijn ringen af en leg ze op het badlaken. Als ik klaar ben, schud ik mijn handdoek uit en ga iets verderop liggen. Opeens dringt het tot me door dat ik de sieraden ben vergeten. ‘Ik ben m’n ringen kwijt’ roep ik paniekerig uit.
Nel en Jacq springen op. Ook Agnes en Marja komen op het geroep af, twee vrouwen die we de dag ervoor tijdens een bezoek aan een Byzantijns klooster hebben ontmoet.
‘Wat zijn het voor ringen?’ vraagt Agnes.
‘Mijn trouwring en een ring die ik heb gekregen bij de geboorte van mijn dochter’
stamel ik. Ga maar eens goud zoeken in al dat glinsterende zand.
Agnes overtuigt me ervan dat de ringen terecht zullen komen. De trouwring en het werpgoud. Van dat laatste heb ik nog nooit gehoord. Al snel ziet ze de trouwring liggen.
Op het blote oog. Dankbaar neem ik hem van haar aan. Waar zou de tweede ring zich schuilhouden? Agnes neemt de leiding en stelt voor het gebied af te bakenen.
Behoedzame vingers verkennen de lap zand waar ik vermoedelijk heb gelegen.
Ik drentel een beetje rond. Innerlijk verlamd. Bang iets verkeerd te doen. Een oud gevoel maakt zich van mij meester. Ik kan het niet. Het gaat toch niet lukken. Eigenlijk heb ik de moed al opgegeven. Even later steekt Agnes de geboortering in de lucht. Met tranen in m’n ogen val ik haar opgelucht om de hals.
Tijd voor een borrel. De vrouwen die schoonzussen blijken te zijn, gaan samen met ons iets drinken. Het mondt uit in gezamenlijk eten en een genoeglijke avond. Huwelijk gered, werpgoud gevonden en een mooie ontmoeting rijker.
Reageren op GOUD ZOEKEN? Stuur dan een berichtje naar monique@krachtverhalen.nl
