Vorige week vrijdag was het zover. Lekker een dag ertussenuit naar de workshop Het belangrijkste verhaal. Mensen begeleiden en leren zelf (levens)verhalen te schrijven. Had ik niet net twee weken non-stop achter mijn computer doorgebracht? Met leuk schrijfwerk, maar ook strakke deadlines? Toch voelt dit totaal anders. Ruimte, tijd, onbekende mensen, mooie omgeving, een nieuwe focus. Van zelf schrijven naar anderen inspireren. Al vroeg stap ik in de auto naar Velp, bij Grave. Een waterige zon vergezelt me onderweg. De workshop wordt gegeven door Monica Boschman en vindt plaats in een kleine kerk. Midden in de weilanden, naast een oud klooster. Verwachtingsvol doe ik de zware deur open en treed een serene stilte binnen. Een rode draad leidt me langs een rieten koffer en rode, zijden pumps naar een plaats aan de werktafel. Een mooie verbeelding van het thema van de dag. Monica en gastvrouw Elly, tevens deelnemer, verwelkomen me hartelijk. Later schuiven nog vijf andere deelnemers aan. Wat me het meest verrast is de eenvoud van de oefeningen. En de kracht van de werkvormen waarmee we aan de slag gaan. Schrijven wat in je opkomt, zo min mogelijk nadenken. Voorlezen wat je hebt geschreven, alleen als je dat wilt. Luisteren naar de verhalen en gedichten van de ander. Zonder feedback of commentaar te geven. Oefeningen voor elkaar bedenken. Geen ‘goed of fout’. Dat is nog eens vrijheid. Wist je trouwens dat schrijven goed is voor je geestelijk en lichamelijk welzijn? Is wetenschappelijk aangetoond. Die waarde heb ik vandaag in hoofd en lijf ervaren. En bovenal het plezier ervan.
Archieven