Hoewel de vakantie er alweer een paar weken op zit, is mijn hoofd nog in Toscane. Italië, wat een heerlijk land. De aangename warmte, de lieve mensen, het verrukkelijke eten, de mooie steden, de pittoreske dorpen en het schilderachtige landschap. Dit jaar logeren we in een piepklein huisje bij een agriturismo. Fattoria Solaio, een prachtig landgoed tussen Siena en de Middellandse zee. Het oude landhuis, compleet met wijn-, olijfgaarden en zelfs een kapel, is sinds vele generaties in bezit van de familie Visconti. De eigenaars zijn bescheiden, teruggetrokken mensen. Wie wel openstaat voor contact is Giovanella, de dochter des huizes. Samen met haar dochtertje Constanza viert ze vakantie in het ouderlijk huis. Het kleine meisje wordt bij het zwembad luid en veelvuldig geprezen om haar zwemprestaties. ‘Brava amore’, goed zo schatje. Het valt op dat Giovanella een beetje mank loopt en een bijzonder dik been heeft, vol met litekens. Haar andere been ziet er normaal uit, afgezien van een flinke plakkaat huid die aan de zijkant is weggehaald. Na een week van luchtig converseren in mijn huis-tuin-en-keuken-Italiaans, trek ik de stoute schoenen aan. Of ze misschien een auto-ongeluk heeft gehad. Als ze er niet over wil praten, merk ik het vanzelf. Het tegendeel blijkt het geval. Uit een waterval van woorden kan ik opmaken dat het iets veel stommers is dan een auto-ongeluk. ‘Stupido’. Op achtjarige leeftijd is ze met haar broertje buiten aan het spelen. Ze maken het gietijzeren toegangshek open en dicht, open en dicht. Een van de stenen pilaren begeeft het en valt boven op het been van Giovanella. Pas na een tijdje weet een buurman haar te bevrijden. Een verbrijzeld rechterbeen. Tussen haar achtste en zestiende wordt ze veertien keer geopereerd. Hoewel ze nu weer redelijk kan lopen, heeft ze altijd pijn. Vooral in de winter, als het vochtig is. Maar haar grootste verdriet lijkt te schuilen in het feit dat ze maar één kind heeft. De artsen hebben haar verboden een tweede te krijgen. Tijdens de zwangerschap van Constanza zwelt haar slechte been zo op dat haar gezondheid gevaar loopt. Na dit verhaal valt ze even stil. Ik zeg dat ze een opvallend krachtig karakter laat zien en dat dit hierdoor waarschijnlijk alleen maar sterker is geworden. Ze knikt. En ze kan niet tegen mensen die ‘piangere’. Zeuren? Om de juiste betekenis te checken trek ik een pruilgezicht. Weer knikt ze. Als ik het woord later opzoek blijkt het huilen te zijn. Mooi dat echt contact zich niks van taalgrenzen aantrekt.
Archieven