Met pa naar D’n Dolle Beer

Vorige week bezocht ik mijn ouders op hun boot in Zeeland. De laatste jaren liggen ze in mei en juni meestal in een van de passantenhavens aan het Grevelingenmeer. Het is inmiddels een vertrouwde plek geworden om heen te gaan. Dit keer ga ik alleen op pad. Met een speciale missie. Ben namelijk al een hele tijd van plan iets met het levensverhaal van mijn vader te doen. Hij weet ervan en staat er, enigszins schuchter, voor open. Stel dat zijn geheugen hem in de steek laat…
Nu hij ziek is begint de tijd steeds warmer in mijn nek te hijgen. Op een of andere manier voelt juist Zeeland als een goede locatie om ermee te beginnen. Zon, zee, wind, buiten, ruimte. Weg van huis, op een plek waar we allebei graag vertoeven.
Als ik tegen elven aankom, staat er een harde wind. Niet echt geschikt om buiten te zitten met pa’s broze gezondheid. Dus drinken we eerst met z’n drieën koffie in de kajuit, waar al snel een knusse sfeer ontstaat. Mijn moeder is overigens een van de weinigen die goede filterkoffie zet, lekker sterk. Ik geef hen namens de kinderen ieder een boek ‘Opa vertel ‘s’ en ‘Oma vertel ’s’ cadeau. Hierin kunnen ze zelf schrijven en antwoord geven op allerlei vragen over het verleden. Enthousiast bladeren ze door de boeken heen.
Na een uur zegt mijn vader opeens: “Zullen we samen even naar het terras van D’n Dolle Beer gaan?” Verrast vraag ik: “Om aan je ‘levenswerk’ te beginnen?” ”Ja.” Daar is het rustig en kunnen we aan het water zitten, lekker uit de wind.” Klinkt als een ideale plek en dat blijkt het later ook te zijn.
Vrijuit vertelt pa over zijn jeugd, (groot)ouders, familie, school, vriendjes en de periode op het seminarie. In de zesde klas lagere school ronselen paters jonge missionarissen-in-de-dop, wat als een aanlokkelijk avontuur in zijn jongensoren klinkt. Al na een paar jaar benauwt het hem vreselijk. Zelfs een stichtelijk gesprek met de rector van het seminarie mag niet meer baten. Pa’s besluit staat vast. Tot groot verdriet van zijn moeder hangt hij zijn priesterloopbaan aan de wilgen. Na deze keuze kan hij een andere opleiding op zijn buik schrijven. Hoezo verder leren? Er moet worden gewerkt voor de kost. Nog altijd spijt dat hij het gymnasium niet heeft kunnen afmaken.
Als de Tweede Wereldoorlog zich aandient krijgt ons eerste gesprek een natuurlijk einde. Er is vast genoeg tijd om zijn levensverhaal in grote lijnen op te tekenen. Morgen weer met pa naar D’n Dolle Beer.