Een paar weken geleden brak mijn dochter voor de vierde keer in vier jaar haar pols. Van het bed gekukeld, achterover gevallen met rollershoes, over een kleedje gestruikeld, van een hekje geduwd. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Leen de Heer, een van de gipsmeesters in het Diak in Zeist, verwelkomt haar inmiddels als kind aan huis. Wat opvalt aan zijn manier van werken, zijn de ontspannen houding en de humor waarmee hij met mensen omgaat. Een gezellige boel daar op de gipskamer. Hoe krijgt hij dat toch voor elkaar? Het blijkt ‘m vooral te zitten in het geven van positieve aandacht. Leen vertelt me dat mensen die met een breuk binnenkomen zich door de pijn kwetsbaar voelen. Dit uit zich in een angstige, gespannen, agressieve maar vaak ook verrassend ontspannen houding. Hij probeert de mensen altijd op hun gemak te stellen: door een praatje, afleiding, een grap en een grol. Soms is dat lastig. Vooral als een fractuur met de hand moet worden rechtgezet. Of als een kind door een overbeschermende moeder extra bang is. Of als mensen kwaad worden omdat ze lang moeten wachten als het druk is. Af en toe stuurt hij omringende familie uit de gipskamer weg, zodat hij in alle rust contact kan maken. Dat heeft vaak een heilzaam effect.
Hij zit nu 35 jaar in het vak. Drieëeneenhalve dag per week is hij gipsmeester, daarnaast speelt hij als bassist in verschillende bands. De link tussen zijn baan en de muziek is het gemak waarmee je mensen kunt bereiken, dwars door techniek heen. Iedere dag weer leert hij van zijn patiënten en stelt hij zich voor hoe het is om daar te liggen. Zo houdt hij plezier in zijn werk. Waarover hij zich nog altijd verwondert? Over de herstelkracht van het lichaam, vooral bij kinderen. Maar ook soms bij ouderen. Als een lastige breuk na een hele tijd toch opeens is geheeld.
Archieven