Iedere vrijdagochtend ga ik zwemmen in het bad van Hotel De Biltsche Hoek. Stok achter de deur is dat ik om kwart over acht met mijn twaalfjarige dochter meefiets. Vanochtend is het koud en zijn we dik ingepakt. Op de hoek bij Montessori Lyceum Herman Jordan neem ik afscheid van haar en vervolg ik mijn tocht. Langs de Utrechtseweg komen hordes kinderen me tegemoet, allemaal onderweg naar school.
Zwemmen is voor mij een plezierige vorm van sport, goed tegen stijve spieren en gewrichten. In het kleine zwembad is het altijd aangenaam warm. Zowel in het water als onder de weldadige douche na afloop. Inmiddels ken ik de gezichten die meestal ook op dit tijdstip komen. Twee dames met grappige witte badmutsen die, al keuvelend, op hun dooie gemak baantjes trekken. Een gehandicapte vrouw die met verrassend veel kracht en snelheid de diverse zwemslagen beoefent. Schoolslag, rugslag, borstcrawl, rugcrawl, vlinderslag en andere spierversterkende oefeningen.
Onderling wordt vriendelijk gegroet, maar verder gezwegen. En dat is waar het mij om te doen is. In stilte bewegen. Krachtige slagen maken en ontspannen drijven. Het liefst met mijn hoofd onder water, waar de stilte nog stiller is. Hoe mijn gemoed ook aanvoelt, het water doorkruisen brengt de geest tot rust en het lichaam tot soepelheid.
Verkwikt stap ik daarna weer op de fiets. Me verheugend op de cappuccino die thuis op me wacht.