Al weken gonst Stabat Mater van Pergolesi door mijn hoofd. Een prachtige compositie over de smart van Maria die haar zoon aan het kruis ziet sterven. Samen met een vriendin bereid ik me voor op een meezingconcert, georganiseerd door PassieProjecten. Drie dagdelen repeteren en daarna meteen een uitvoering geven. Met een koor van zo’n 80 vrouwen, twee professionele solisten en het Nederlands Filmorkest. Een spannend avontuur.
De repetitiemiddagen in Q-factory in Amsterdam zijn een feestje op zich. Dirigent Madeleine Ingen Housz daagt iedereen uit meer op gehoor en minder van papier te zingen. Verbluffend hoeveel mooier de samenzang dan opeens klinkt. Ook helpt het om je gehemelte als gewelf voor te stellen en klanken aan het plafond te ‘plakken’. Ik blijk hoger te kunnen zingen dan ik dacht. Moeiteloos. Na aanvankelijke twijfel over de haalbaarheid van de sopraanpartij neemt het vertrouwen in de muziek en het zingen toe.
Tot een paar dagen vóór de uitvoering. Een fikse verkoudheid dreigt roet in het eten te gaan gooien. Hoe kan ik nou met een schorre stem die mooie liederen ten gehore brengen? Maar ik weiger me deze ervaring door de neus te laten boren. Hier leef ik al drie weken naartoe. En ik weet dat ik er niet alleen voor sta.
Gewapend met paracetamol sta ik afgelopen zaterdag gewoon mee te zingen in de Dominicuskerk. Tijdens de generale repetitie nog een beetje scho(o)rvoetend en later uit volle borst. Zelfs de hoge tonen. Misschien niet perfect, wel met plezier. Lekker laten gaan die stem.
Reageren op TOONTJE HOGER? Stuur dan een berichtje naar monique@krachtverhalen.nl.