Op eerste paasdag poets ik mijn bril en… krak. Doormidden. Ik weet meteen dat lijmen geen zin heeft. Mijn eerste gedachte is: oké, dat wordt dus een nieuwe. Het bijbehorende gevoel laat zich het best omschrijven als een berustend binnenpretje.
Ik ben namelijk al een paar weken overal brillen aan het passen. Met het voornemen in de zomer een andere aan te schaffen. Alle gelegenheid om de mooiste, de leukste te vinden. Precies, de ‘perfecte’ bril. Zo doe ik dat met meer dingen. Uitgebreid onderzoeken en dan pas een keuze maken.
Je zou het besluiteloos kunnen noemen. Dat mag. Soms voelt het ook zo. Het kost veel tijd, er gaat veel energie in zitten. Voordeel is dat ik iets van alle kanten belicht. Zorgvuldig voors en tegens afweeg. Helder krijg wat ik belangrijk vind. Scherp zie wat ik wil. En uiteindelijk kies wat bij me past.
Dinsdag na Pasen ben ik al vroeg bij de opticien. Ik lig nog net niet in m’n slaapzak voor de deur. Binnen drie kwartier sta ik weer buiten. Als het moet, kan het snel gaan. Oogmeting achter de rug en een montuur rijker. Wel eentje trouwens die ik al eerder heb opgehad. En toen als ‘serieuze kanshebber’ heb opgeslagen. Een weloverwogen keuze dus.
Reageren op WELOVERWOGEN? Stuur dan een berichtje naar monique@krachtverhalen.nl